Het principe van lage-emissiezones werd aanvankelijk in Duitsland gepresenteerd in het begin van de jaren 2000 als onderdeel van een uitgebreider Europees initiatief om luchtverontreiniging in stedelijke gebieden te minimaliseren. Deze gebieden zijn gemaakt om de toegankelijkheid tot specifieke locaties van een stad of gemeentelijk gebied te beperken Milieusticker Frankrijk kopen voor auto’s die bepaalde lozingscriteria overschrijden. Het concept is om de verscheidenheid aan zeer vervuilende auto’s te beperken in een van de meest bloeiende en verkeersintensieve locaties, waardoor de luchtkwaliteit wordt verbeterd en gevaarlijke uitlaatgassen worden geminimaliseerd. Hoewel het principe niet uniek is voor Duitsland of Frankrijk, zijn beide landen daadwerkelijk leiders geweest in het toepassen van LEZ’s op een groter bereik, waardoor ze de leiding hebben in het argument over grootstedelijke luchtverontreiniging en blijvende flexibiliteit.
Verminderde-emissiezones (LEZ’s) in Europa zijn een belangrijk onderdeel geworden van initiatieven om grootstedelijke luchtverontreiniging te bestrijden en de levensstijl in steden te verbeteren. Zowel Duitsland als Frankrijk, twee van de grootste en meest prominente landen in Europa, hebben deze gebieden in verschillende steden uitgevoerd om de toegankelijkheid van zeer vervuilende auto’s te beperken. De rol van stickerlabels in deze initiatieven is eigenlijk bijzonder belangrijk geweest. Deze stickerlabels, “ecologische badges” genoemd, zijn in feite een vitale functie geworden van grootstedelijke beweging in beide landen, en fungeren als een duidelijk teken van de ecologische invloed van een vrachtwagen. Dit bericht onderzoekt het idee van lage-emissiezones in Duitsland en Frankrijk, waarbij de nadruk ligt op de kenmerken van deze ecologische badges, hun waarde en hoe ze daadwerkelijk transportplannen in deze landen hebben gevormd.
Frankrijk heeft, net als Duitsland, ook het idee van lage-emissiezones verwelkomd als onderdeel van zijn initiatieven om de luchtkwaliteit in de grootstedelijke gebieden te verbeteren. Het Franse systeem van ecologische badges, “Crit’Air” genaamd, hanteert een vergelijkbaar concept, maar gebruikt een andere techniek om auto’s te classificeren. Het Crit’Air-systeem, dat in 2017 werd geïntroduceerd, identificeert auto’s in 6 verschillende classificaties op basis van hun mate van luchtvervuiling. De goedkoopste groep, geclassificeerd als “Crit’Air 1”, is gereserveerd voor elektrische en hybride auto’s, terwijl de hoogst mogelijke groep, “Crit’Air 6”, is voor de meest vervuilende auto’s. Dit systeem, hoewel vergelijkbaar met de Duitse milieustickers, heeft enkele belangrijke verschillen. Een essentieel verschil is dat het Franse systeem niet alleen rekening houdt met de basisuitstoot van de vrachtwagen, maar ook met de leeftijd, het soort brandstof en verschillende andere elementen.
In Duitsland heeft de introductie van de milieusticker, of “Umweltplakette”, een belangrijke rol gespeeld bij de toepassing van deze gebieden. Sinds 2008 moeten vrachtwagens die in bepaalde Duitse steden rijden met een hoge mate van vervuiling een milieusticker tonen. Deze stickers worden vrijgegeven op basis van de uitlaatgasgroep van de vrachtwagen, waarbij verschillende tinten staan voor verschillende niveaus van vervuiling. Auto’s die voldoen aan strenge uitlaatgaseisen krijgen een milieusticker, die toegang geeft tot veel LEZ’s. Gele en rode stickers worden aangeboden aan vrachtwagens die voldoen aan de vereisten voor verminderde uitstoot, waarbij rood het minst milieuvriendelijk is. Het doel achter deze getinte classificaties is om autobezitters te motiveren om over te stappen op schonere vrachtwagens, terwijl wordt gegarandeerd dat alleen degenen die voldoen aan de milieucriteria op beveiligde locaties kunnen rijden. Voor auto’s die stoppen met werken om te voldoen aan de meest betaalbare lozingsvereisten, is de toegang tot deze gebieden volledig beperkt en krijgen wetsovertreders te maken met aanzienlijke straffen.
Het Duitse ontwerp is eigenlijk geprezen om zijn eenvoud en efficiëntie bij het minimaliseren van stedelijke luchtverontreiniging. Niettemin heeft het ook de handschoen opgepakt, vooral met betrekking tot oudere auto’s, waarvan er veel al waren toen ze reden vóór de introductie van het badgesysteem. Eigenaren van deze vrachtwagens, met name die met een lage inkomensgeschiedenis, hebben het moeilijk gevonden om te voldoen aan de strenge uitlaatcriteria die nodig zijn om een milieuvriendelijke badge te verkrijgen. Dit heeft geleid tot geschillen over het evenwicht tussen ecologische doelstellingen en sociale gelijkheid. Bovendien zijn de regels en het beleid met betrekking tot ecologische badges aanzienlijk ingewikkelder geworden, omdat steeds meer steden in Duitsland LEZ’s hebben gepresenteerd, waardoor het voor automobilisten moeilijker is geworden om bij te houden waar en wanneer ze mogen rijden.
